На скрыжаваннi людскiх лёсау,
Сумленна мы чакалi час;
Кахалi Езуса з нябёсау,
Спяшалiся у рай не раз.

І так баялiся спазнiцца
І усё мы бралi ад жьщця,
Але нам ёсць чым ганарыцца
Бо гэта спадчына мая.

Хоць мне саромна, а лёгка
З табой сустрэцца у жыццi
Вiдаць на гэта Твая воля,
Памiлуй Божа i спасi!

Спасi мяне i усё жывое,
І грэшным адпусцi rpaxi.
Бо ёсць надзея у народзе
Якая дасць свае плады.

31.10.2000 г.

Яно афярована Богам
Нам за людскiя rpaxi.
За пакуты Езуса
За муку яго на крыжы.

Яно пачалося з калыскi,
З першых крокау дзiцяцi,
З матулiнай ласкi i міскi,
Якую кахала так мацi.

Цiкава. Зазiрнуць бы у лёс
Напярэдаднi шляху.
Каб пазбегнуць бяды i слёз,
І не ведаць часу.

Каб жьщь i кахаць
І быць з лёсам у згодзе.
Не цурайся шукаць
Сваю прауду у народзе.

2001 г.

Зайздросьцiць лiха мы умеем,
Але на жаль не ведаем жыцця,
Кахаем шчыра як умеем -
Сваю зямлю i роднае дзiця.

Але шануем i смуткуем,
Па краявiдзе i народзе -
Вiдаць нялёгка яму будзе
Узвесцi храм у асяроддзе.

Але навошта гэта нам -
Спрачацца з лёсам ударозе,
Калi на ёй i бруд i срам
І нават смецце вецер носiць.
Не будзе сёння шчасце кепскiм,
Бо вельмi путаюць людзей,
У гэтым часе скарацечным
Ты спадзявайся на дзяцей.

5.03.2002 г.

ЛІДСКАЯ ВЯСНА.

Гляджу на неба - сонца ззяе,
І зноу спяшае на заход,
На схiле срэбра грае,
Мастак малюе свой вiдок.

Не першы раз яго хвалюе
Радная Лiдская зямля,
Кахае шыра i шануе
Сардэчну ласку сябрука.

Спявае сёння над узлескам,
Гамонiць голасам дзяцей,
Вясновым промнем над пралескам,
Цалуе твары ycix людзей.

1.03.2002 г.

Дзяучына моўчкi паглядае,
Дабразычлiва абяцае,
Аж хлопец вочы апускае,
Як сорам свой схаваць не знае.
Упершыню юнак кахае,
За лёс сяброўкi разважае,
З палеткаў ранкам па расе
Ён квeткi дзiўныя нясе.
Упадабаўшы так дзяўчыну,
Вiдаць кахае як малiну,
Прызнацца ён у тым не можа,
Але сам Бог яму паможа.
Дзяучына, прыгожая кветка,
Вiдаць кахае вельмi рэдка,
Раптоуна згоду не дае,
Бо кавалеры ёсць свае.
І так сама сабе гаворыць,
Хаця не ведае што робiць,
Вiдаць ён будзе гаспадар,
Бо талент ёсць i нейкi дар.
Але хвалюецца дзяучына,
Вiдаць такое не спраста,
Яе кахае хлопец мiлы,
Бо запрашае да вянца.
Дзявочы твар як кветка ззяе,
Але хвалюецца, кахае,
Па целу дрыжыкi бягуць -
Няужо ён можа абмануць?
Цяпер адны на наваколле
Румянкам дзе квiтнee поле
Па лесу гойдаюць яны
Туды-сюды, туды-сюды.
Над Прынямоннем заблукалi
Калi буслы над гаем клякаталi,
У краявiдах Лiдчына вiтала
Шчасце, лёс свой тут спаткала.

1991 г.